کسب محبت

هر انسانی به دنبال آن است که در جامعه، عزیز و آبرومند و مورد احترام و توجه دیگران باشد. احترامی که نه برخاسته از موقعیت و مقام های اجتماعی بلکه ریشه در شخصیت و ویژگی های رفتاری انسان داشته باشد .

.امروزه دانش روان شناسی و تبلیغات و

ارتباطات، فصل قابل توجهی را برای پاسخ گویی به این نیاز اجتماعی اختصاص داده اند و روش ها و دستورالعمل هایی را در این زمینه مطرح می کنند. حال با توجه به اهمیت مقبولیت و محبوبیت در افکار عمومی در جوامع امروزی می خواهیم ببینیم از نگاه قرآن کریم که منشور زندگی مومنانه و زیست متعالی است، چگونه می توان در دنیا و آخرت و نزد خدا و خلق محبوب زیست و در دل ها نفوذ داشت؟
خداوند در آیه ۹۶ سوره مبارکه مریم در این باره می فرماید: «اِنَّ الَّذینَ آمَنوُا وَ عَمِلوا الصّالِحاتِ سَیَجعَلُ لَهُمُ الرَّحمنُ وُدّاً؛ کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده اند، خداوند رحمان محبت آن ها را در دل ها می افکند.
قرآن کریم در این آیه از «ایمان» و «عمل صالح» به عنوان دو عاملی نام می برد که سبب جلب محبت خدا و مومنان در دنیا و آخرت می شود.
علامه طباطبایی(ره) جلب محبت را مقید به هیچ قیدی نمی داند و می نویسد: در این آیه وعده زیبایی از ناحیه حق تعالی مطرح شده و آن این که به زودی برای کسانی که ایمان آورده اند و عمل صالح می کنند، مودتی در دل ها قرار می دهد و مقید نشده که در کدام دل ها؟ آیا دل های خودشان یا دل های دیگران؟ در دنیا یا در آخرت؟
تفسیر نمونه هم محبت و مودت را مقید به هیچ یک از این موارد نمی داند و در توضیح چگونگی ایجاد محبت از طریق ایمان و عمل صالح می نویسد: ایمان و عمل صالح جاذبه و کشش فوق العاده ای دارد، اعتقاد به یگانگی خدا و دعوت پیامبران که بازتابش در روح و فکر و گفتار و کردار انسان به صورت اخلاق عالیه انسانی، تقوا و پاکی و درستی و امانت و شجاعت و ایثار و گذشت تجلی کند، همچون نیروی عظیم مغناطیس رباینده است، حتی افراد ناپاک از پاکان خوششان می آید و از ناپاکانی همچون خود متنفرند. به همین دلیل هنگامی که می خواهند همسر یا شریکی برگزینند تاکید دارند که طرف آن ها پاک و نجیب و امین و درستکار باشد. این مودت و محبت نخستین پاداشی است که خدا به مومنان و صالحان می دهد که دامنه اش از دنیا به سرای آخرت نیز کشیده می شود.
البته بر اساس روایاتی که از طریق شیعه و سنی نقل شده است، این آیه در شأن حضرت امام علی(ع) نازل شده است. اما بدون شک اگرچه درجه عالی و مصداق اعلای این آیه امیرمومنان حضرت علی(ع) است، مومنان دیگر را هم در بر می گیرد و همه مومنان و صالحان از طعم این محبت و محبوبیت در افکار عمومی برخوردار خواهند شد و از این مودت الهی سهمی خواهند برد.